sustukça susarsın umuda...

her şey susmakla başlar..
yollara düşmekle..
her şey sözlere kelimelere anlam yüklemekle başlar..
ve bir gün susmakla da biter her şey...yüreğin gibi...

insan aciz bir varlıktır aslında, ne kadar güçlü görünmeye çalışırsa çalışsın, bir yerden sonra tükeniyor..

"hangi rüzgara tutunsa insan, kendine savruluyor. hangi denize açılsa yine kendi kıyılarında buluyor kendini"..kalbine yol göstermek çok anlamsızdır böyle zamanlarda...kalp aslında kendi yolunu bulur, yeter ki sen onu yönlendirmeye çalışma..ona akıl verme..ve kalbini dinle..

ve zaman..
çokca bahsettiğim bir kavram..
zaman....ağır uykuları kıskacına almış bir akrep...çalıntı rüyaların tanığı...

zaman; kısık ateşte bıraktığın çayın fokurdaması gibi insanı kendine getirir bazen..bazen de duyamazsın sesini; taşar yürekte demlenen hüzünler gibi...

her şey susmakla başlar ve susmakla da biter..
sus ki o halde, dinle(n)sin kalbin..
sustuğun kadar sustukların  büyüse de içinde, küçülen sen olma...
ve sen büyü de gel ey umudum..