aklım pazar yeri gibi...çok kalabalık..çok gürültülü..çok karmaşık...
kendime gelmek istiyorum..ama olmuyor..olmuyor işte..
zihnim aşırı yorgun, kafam olmuş köstebek yuvası..nasıl anlatsam; sanki geceden rock-metal konserine gitmiş de, sabaha kadar, orda sürekli kafa sallamışım gibi tıpkı...beynim uyuşmuş...
bu kalp taşıyamıyor artık bu bedeni...bu anlaşılamayan, bu bitmek bilmeyen hüzünleri....
kendime gelmek istiyorum..ya da kendimden alabildiğince uzaklara gitmek....gidemiyorum..olmuyor...
hiç olmadığım kadar kendime geldiğim de oluyor bazen..lakin hiç olmadığım kadar da mutsuz oluyorum işte o zaman....kaçmak istiyorum..nereye gideceğimi bilmeden....
insan nereye giderse gitsin, kendinden bir adım öteye gidebilir mi?..
kendinden kaçamıyor ki insan...kaçtığını düşün mesela; karşına çıkan herşey yine, yeni bir muamma...
olsun ya, ben yine de kendimi unutmak istiyorum bir yerlerde...
içimdeki o bitmeyen deliliği alıp yanıma...
dünyayı sallandırmak istiyorum zihnimde...
'artık beni bu çağdan topla kalbim / bir şarkıya binip gideyim...'
4 yorum:
Çok hoş bir iç döküş idi... Uzun zamandır uğramadığım bloguma bakmak için geldiğimde farkettim yorumunuzu... İyi ki uğramışım sayfanıza. Hüzün ve kalem gücünün kesişimini gördüm yazıda... Tebrik ediyorum...
@suskunbiradam
çok teşekkürler..
beğenildiğine sevindim..
hoş gelmişssiniz.
hep aynı çıkmazlar, hep aynı dualar, hep aynı beklentiler....
ama olmuyoorrr, ol-mu-yor. kimse seni çekip çıkartmıyor, kendin uğraşırsan bi ihtimal...
@cem
öykündüğümüz zamanları eskitmekti belki de yaşamak dediğimiz..
farkına varamadık hiç, eskitirken..
kendinden ötesi olmuyor ki
kendin bile kendin olamıyorsun..
olmayınca olmuyor işte.
olmuyor..
Yorum Gönder