hayatlarımız diyorum, başka hayatların istilasına uğrayınca, körkütük bir
dünya delisi gibi oluyor insan ve girdapların içinde çırpındıkça daha da çok dibe batıyor..
...
her şeyden, herkesten, kendimden ,insanlardan, dünyadan aşırı sıkıldım, aşırı bunaldım bu aralar... yoruldum..
yazmaktan da..
buz gibi soğudum her şeyden..
geçer mi ki bu hal? geçer elbet..
geçmeyecek ne var ki? neler geçmedi ki..
ve kelimeler..
kelimeler diyorum albayım;
kelimeler yağmurken, tipiye dönüşüyor aniden susma(k)lar ormanında ve ben tam ortasında bi başıma..
kel i m e le ri mi to pa rlı y a m ı yo rum ar tık ne ya p sam da, dar ma dağı nı k; i çim gi bi tıp kı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder