24 Kasım 2010

(ç)öz(üm)süz yalnızlıklar...

ben mi istedim ağlamayı
yaşamak çok zormuş be anne
büyümek...sevmek...özlemek...
çok zormuş!

ben mi istedim büyümeyi
ağlarsam kızma
sakın kızma e mi anne!

http://fizy.com/#s/1agxat

3 yorum:

hayatgaliba dedi ki...

Bugün içimden yaşamak gelmiyor anne
Saçlarından süsleyeceğim gökyüzünün yıldızlarını çoktan söndürdüler
Sorma anne
Sorma bana ne oldu
Ben içimden içime konuşmaktan o kadar yorgunum ki
Kendimden kendime koşuşum
hep aynı yerde kazılmış çukurların ihanetine bitap düştü
hani her zaman umutlu olmayı tavsiye ederdin ya
umutlarım artık tedaviye cevap vermiyor anne
bu kaçıncı bitişim saymadım
sevgi dolu baktığın gözlerimi oydular
üstüme titrediğin bedenim işkence oyunlarında kan revan
biliyor musun anne
sırtımdaki hançerleri hiç göstermedim ki ben sana
her zorlukta tuttuğun elimi
bileklerimden keserlerken
beni her gün
yüksek bir apartmanın 21. katından aşağıya iterlerken
gözlerinin içine baka baka
öldüğümü
hiç göstermedim sana anne

Bugün içimden yaşamak gelmiyor anne
Tam da içimden geçerken kokun
Doyasıya sana sarılamamanın ezikliğini
Aptal bir mahcubiyete emanet ediyorum
Hakkımın helallik kısmı
Eminim hakkının helallik kısmının binde biri bile değilken
Hakkını helal et anne
Bugün içimden yaşamak gelmiyor

Ecehan dedi ki...

:-(

вєуαz ℓαℓє dedi ki...

Bir anne olarak çocuklarımıda bu ruh halinde görüyorum ve çok üzülüyorum...
kızmaz anneler,yalnızca çaresiz seyreder dua ederler ,ellerinden başka bişey gelmez çoğunlukla:)